Etiket:

Cyril Alexander Mango

Diğer
Cyril A. Mango
İstanbul’da bir İngiliz Beyefendisi

tarafından Zeynep Burcu Kantemir Şubat 19, 2021Şubat 22, 2021

Şubat 19, 2021Şubat 22, 2021

Bizans çalışmalarının önde gelen ismi, nazik ve cömert Profesör Cyril Mango’nun (14 Nisan 1928–8 Şubat 2021) vefat haberini büyük bir üzüntüyle karşıladık. Eşi Marlia…

Bugün, modern Türkçe edebiyatın en önemli yazarlarından ve İstanbul anlatıcılarından Ahmet Hamdi Tanpınar’ın (1901–1962) ölüm yıl dönümü. Kendisini, Beş Şehir’deki İstanbul yazısının girişiyle anıyoruz:
“Çocukluğumda, bir Arabistan şehrinde ihtiyar bir kadın tanımıştık. Sık sık hastalanır, humma başlar başlamaz İstanbul sularını sayıklardı:
— Çırçır, Karakulak, Şifa suyu, Hünkâr suyu, Taşdelen, Sırmakeş...
Âdeta bir kurşun peltesi gibi ağırlaşan dilinin altında ve gergin, kuru dudaklarının arasında bu kelimeler ezildikçe fersiz gözleri canlanır, bütün yüzüne bizim duymadığımız bir şeyler dinliyormuş gibi bir dikkat gelir, yanaklarının çukuru sanki bu dikkatle dolardı. Bir gün damadı babama:

— Bu onun ilâcı, tılsımı gibi bir şey... Onları sayıklayınca iyileşiyor, demişti.

Sıcaktan ve sam yelinden korunmak için pencereleri koyu yeşil dallarla iyiden iyiye örtülmüş odanın, berrak su ile doldurulmuş havuz dibi loşluğuna bu isimler teker teker düştükçe ben kendimi bir büyüde kaybolmuş sanırdım. Bu mücevher parıltılı adlar benim çocukluk muhayyilemde bin çeşit hayâl uyandırırdı.
Dört yanımı su sesleriyle, gümüş tas ve billûr kadeh şıkırtılarıyla, güvercin uçuşlarıyla dolu sanırdım. Bazen hayalim daha müşahhas olur, bu sayıklamanın tenime geçirdiği ürperişler arasında, tanıdığım İstanbul sebillerini, siyah, ıslak tulumlarından yağlı bir serinlik vehmi sızan sakaları, üstündeki salkım ağacı yüzünden her bahar bir taze gelin edası kazanan mahallemizin küçük ve fakir süslü çeşmesini görür gibi olurdum. Bazen da yalnız bir defa gittiğimiz Bentler'in yeşillik tufanı gözümün önünde canlanır, o zaman biraz da kendi kendime yaptığım gayretle, bu loş ve yeşil aydınlıklı oda gözümde, içinde hastanın, benim, etrafımızdakilerin acayip balıklar gibi yüzdüğümüz gerçekten bir havuz haline gelirdi.

Bu kadın sonra ne oldu, bilmiyorum. Fakat içimde bir taraf, ölümünden sonra bir pınar perisi olduğuna hâlâ inanıyor.

Her su başını bir hasret masalı yapan bu meraka senelerden sonra ancak bir mâna verebildim.

İstanbul bu kadın için serin, berrak, şifalı suların şehriydi.”

Künye: Göksu Deresi ve yalılar. Fotoğraf: Ali Enis Oza, 1925. SVİKV Fotoğraf Koleksiyonu